Ik kan niets met Jenny Valentine

Iedereen is weg van Jenny Valentine, als ik de lovende besprekingen van Op zoek naar Violet Park (2008) en Gebroken soep (2009) moet geloven. In allebei de gevallen kwam ik niet verder dan een paar bladzijden. Met het net verschenen Mierenkolonie heb ik het wéér geprobeerd. Ik ben er echt een paar uur voor gaan zitten. Ik kan er niets aan doen: ik begin al na tien minuten met andere dingen. Teletekst kijken. Mijn zoon nog maar een boterham geven. Mail versturen op de laptop. Half uurtje slapen... Mierenkolonie gaat over een huis met vier bewoners, die niet erg met elkaar op kunnen schieten en een geheim bewaren voor de anderen. En ik moet na deze serieuze poging vaststellen: het geheim interesseert me gewoon geen reet. Ik wil het gewoon niet weten. Jenny Valentine schrijft prima en zit bij haar derde boek voor het eerst in een fatsoenlijk omslag (de vorige waren echt te lelijk om te bespreken), maar ik kom er niet doorheen. Ik vind het gewoon té gecomponeerd, te veel een conceptje en dan uitgewerkt, te veel de zoveelste 'eigenzinnige' puber met een probleem. Het leeft niet. Ik geef het op. Mijn collega's hebben ongelijk. Hier is iemand verantwoorde boeken voor jongeren aan het schrijven en geen literatuur.